Camille Claudel, naar een beeldje van Auguste Rodin. Ik zag het beeld op een tentoonstelling in het van Gogh Museum in Amsterdam; een kleine, in roze albast uitgevoerde, kop.
Het licht scheen er doorheen en gaf een wonderlijk onaards en transparant karakter.
De onuitsprekelijke droefheid er van, raakte mij diep en ik maakte er een aantal tekeningen van.
Pas jaren later kwamen deze weer tevoorschijn, om het onderwerp van een prent te worden.
De vele vogels vliegen uit en dragen de ziel. Dit alles ontstaat zeker niet bewust, meestal realiseer ik mij de betekenis van een vooorstelling pas veel later, soms jaren later. Of helemaal niet, ze ontstaan als een
soort dromen.